Esta noche pienso en
los que se atormentan encerrados, en su caparazón
—Escuchando música y fumando—
Los que intentaron suicidarse con belleza
—Sorbieron su vitriolo y se quemaron—
Los que su miedo siembran en los desiertos
Los que insomnes penden del aire
Los que hicieron el amor y permanecieron más solos
Los que siguen indecibles un recuerdo como un coche fúnebre
Los que se desbaratan hundidos en los papeles
Los que ven su nombre en el timbre
Y lo tocan endemoniadamente
para que despierte
el inquilino.
Antonis Fostieris
1953 -
Traducción: Miguel Ángel Chiovetta (leído en griego)
Απόψε σκέφτομαι
Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους
—Ν' ακούνε μουσική και να καπνίζουν—
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν με ομορφιά
—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—
Αυτούς που ο φόβος τούς φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ' όνομά τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.
Αντώνης Φωστιέρης
No hay comentarios:
Publicar un comentario