Constantino Cavafis - El dios abandona a Antonio

 

EL DIOS ABANDONA A ANTONIO

Si a medianoche oyes algún día
un cortejo invisible desfilar
con músicas y voces exquisitas,
no lamentes la suerte que fue tuya
y hoy te vuelve la espalda, los trabajos
a que no diste fin, o el plan de vida
que trazaste en el aire con el dedo.
Como hombre presto a todo y abnegado, deja
que se aleje de ti Alejandría.
No trates de engañarte, no te digas
que fue un sueño –no más– de los sentidos;
no des cobijo a vanas esperanzas.
Como hombre presto a todo y abnegado y digno
de haber sido señor de tal ciudad,
acércate, resuelto, a tu ventana
y oye con emoción, no con las quejas
y las súplicas propias del cobarde,
como un último goce, el exquisito
son de los pífanos del irreal cortejo
y di adiós a la Alejandría que has perdido.

Constantino Cavafis


(Traducción directa de Gustavo Durán en Días finales en Grecia: Cavafis, Gil de Biedma, Pre-Textos, 2019)

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

(1911)


Κωνσταντίνος Καβάφης