Manolis Anagnostakis - Epílogo

 

EPÍLOGO

Estos versos pueden ser los últimos 
Los últimos de los últimos que se escribirán 
Porque los futuros poetas ya no viven 
Los que hablarían todos murieron jóvenes 
Sus tristes cantos se volvieron aves 
En algún otro cielo en el que brilla un sol extranjero 
Se volvieron ríos salvajes y corren al mar 
Y sus aguas no las puedes separar 
En sus tristes cantos brotó una flor de loto 
Para que en su savia nazcamos más jóvenes nosostros. 

Manolis Anagnostakis 


Versión de Francisco Torres Córdova en La Jornada. Semanal


Επίλογος

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.


Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)


[πηγή: Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα Ποιήματα. 1941-1971, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2000, σ. 99]