SU LÁMPARA AL AMANECER
Y bien, buenas tardes; los dos otra vez, frente a frente,
su lámpara y él, –la quiere, a pesar de que parece
indiferente y vanidoso; y no sólo
porque le presta sus servicios, sino más y especialmente
porque requiere sus cuidados: – sutil supervivencia
de antiguos candiles griegos, reúne en torno a sí
recuerdos y sensibles insectos nocturnos, suaviza
las arrugas de los viejos, amplía las frentes,
aumenta las sombras de los cuerpos de los efebos, cubre
con un suave brillo la blancura de las páginas vacías
o el púrpura oculto de los poemas; y cuando,
hacia el amanecer, su luz palidece y se mezcla
con la rosa del día, con los primeros sonidos
de las persianas de las tiendas, las carretillas, los fruteros,
es una imagen palpable de su propia vigilia, e incluso
un puente de vidrio que va desde sus gafas
hasta el cristal de la lámpara, y desde ahí hasta los vidrios
de la ventana, al exterior y más aún —
un puente de vidrio que lo sostiene por encima de su ciudad,
dentro de su ciudad, su Alejandría, uniendo,
ahora por su propia voluntad, la noche y la mañana.
Yannis Ritsos
Traducción de Juan José Tejero en su blog Romiosyne (junio 2016)
Η ΛΑΜΠΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΛΥΚΑΥΓΕΣ
Καλησπέρα, λοιπόν· οι δυο τους πάλι, ενώπιος ενωπίω,
η λάμπα του κι αυτός, – την αγαπάει, κι ας φαίνεται
αδιάφορος κι αυτάρεσκος· κι όχι μονάχα
γιατί τον εξυπηρετεί, μα πιότερο, και ιδίως,
γιατί αξιώνει τις φροντίδες του· – λεπτή επιβίωση
αρχαίων ελληνικών λυχνιών, μαζεύει γύρω της
μνήμες κι ευαίσθητα έντομα της νύχτας, απαλείφει
ρυτίδες των γερόντων, μεγεθύνει τα μέτωπα,
μεγαλύνει τις σκιές εφηβικών σωμάτων, επιστρώνει
μ’ ένα μειλίχιο φέγγος τη λευκότητα κενών σελίδων
ή το κρυμμένο πορφυρό των ποιημάτων· κι όταν,
κατά το λυκαυγές, το φως της ωχριάζει και ταυτίζεται
με το τριανταφυλλί της μέρας, με τους πρώτους θορύβους
απ’ τα ρουλά των μαγαζιών, τα χειραμάξια, τους οπωροπώλες,
είναι μια εικόνα απτή της ίδιας του αγρυπνίας, κι ακόμη
μια γυάλινη γέφυρα, που πάει απ’ τα γυαλιά του
ώς το γυαλί της λάμπας, κι από κει στα τζάμια
του παραθύρου, ώς έξω, όλο πιο πέρα –
γυάλινη γέφυρα που τον κρατεί πάνω απ’ την πολιτεία,
μέσα στην πολιτεία, στην Αλεξάνδρειά του, ενώνοντας,
με τη δική του τώρα βούληση, τη νύχτα και τη μέρα.
Γιάννης Ρίτσος
Busto de Kavafis, obra de Costas Valsamis, en la Plaza de Egipto en Atenas
(Fotografía de Ηλίας Γεωργουλέας)
