Fotografía de Herr_Mueller - The Good Life #1

Georgia O'Keeffe - Retrato de Paul Strand, 1917

 



Georgia O'Keeffe (1887 - 1986)  - Untitled (Abstraction-Portrait of Paul Strand), 1917





Agustín García Calvo y Jorge Wagensberg

 

Dos versos de un poema de Agustín García Calvo:


Y los días se van a migas,
los años en tromba;




Y un aforismo de Jorge Wagensberg:


El paso del tiempo hace que las horas nos parezcan cada vez más largas y que los años nos parezcan cada vez más cortos.




Tasos Livaditis - «La poesía es como…»

 

La poesía es como subir
una escalera imaginaria
para cortar una rosa real.

Tasos Livaditis



Kι η ποίηση είναι σα ν' ανεβαίνεις
μια φανταστική σκάλα
για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.

Τάσος Λειβαδίτης



 (Traducción de PLC)

Gloria Fuertes - La vida es una hora

 

LA VIDA ES UNA HORA

La vida es una hora,
apenas te da tiempo a amarlo todo,
a verlo todo.
La vida sabe a musgo,
sabe a poco la vida si no tienes
más manos en las manos que te dieron.
Al final escogemos un lugar peligroso,
un pretil, una vía,
la punta de un puñal donde pasar la noche.

Gloria Fuertes


De Todo asusta en Obras completas, Edición de la autora, Cátedra, 1994,  11ª ed.




Un haiku de Taneda Santōka

 

Hay un pájaro que ha venido
Y que no canta

Taneda Santōka


Saborear el agua. Cien haikus de un monje zen. Traducción de Vicente Haya & Hiroko Tsuji. poesía Hiperión, 1ª edicion: 2004 * 4ª edición: 2007)



Piedad Bonnett - Día libre

 

DÍA LIBRE

Yalila, Moraima, Zulema.
Sus nombres suenan como agua derramada en aldeas ardientes
de extrañas geografías. Van frescas y ruidosas
alumbrando el domingo bogotano
como soles inversos. Son las muchachas negras, en bandada,
que han dejado sus cuartos, sus cocinas,
y van a un baile, al cine,
parloteando alegres mientras fuman Pielroja.
Los viandantes las miran
brevemente curiosos,
como a extraños satélites de su blanco planeta,
sin comprender la música sagrada
y montaraz y antigua de sus risas.

Piedad Bonnett



Poesía reunida, Lumen, 2016



Kurt Weinhold - Retrato

 


Kurt Weinhold  (Berlín, 1896 - Calw, 1965) - Porträt, 1948




Quevedo - «¡Cómo de entre mis manos te resbalas!…»

 

¡Cómo de entre mis manos te resbalas!
¡Oh, cómo te deslizas, edad mía!
¡Qué mudos pasos traes, oh muerte fría,
pues con callado pie todo lo igualas!

Feroz de tierra el débil muro escalas,
en quien lozana juventud se fía;
mas ya mi corazón del postrer día
atiende el vuelo, sin mirar las alas.

¡Oh condición mortal! ¡Oh dura suerte!
¡Que no puedo querer vivir mañana,
sin la pensión de procurar mi muerte!

¡Cualquier instante de la vida humana
es nueva ejecución, con que me advierte
cuán frágil es, cuán mísera, cuán vana.

Francisco de Quevedo



Cassiano Ricardo - «Serenata sintética»

 

Serenata Sintética

Rua
torta.

Lua
morta.

Tua
porta.


Cassiano Ricardo

Um dia depois do outro, 1944/1946 (1947).




Federico García Lorca - Fragmento de ‘Bodas de sangre’

LEONARDO:

¡Qué vidrios se me clavan en la lengua!
Porque yo quise olvidar
y puse un muro de piedra
entre tu casa y la mía.
Es verdad. ¿No lo recuerdas?
Y cuando te vi de lejos
me eché en los ojos arena.
Pero montaba a caballo
y el caballo iba a tu puerta.
Con alfileres de plata
mi sangre se puso negra,
y el sueño me fue llenando
las carnes de mala hierba.
Que yo no tengo la culpa,
que la culpa es de la tierra
y de ese olor que te sale
de los pechos y las trenzas.


NOVIA:

¡Ay qué sinrazón! No quiero
contigo cama ni cena,
y no hay minuto del día
que estar contigo no quiera,
porque me arrastras y voy,
y me dices que me vuelva
y te sigo por el aire
como una brizna de hierba.
He dejado a un hombre duro
y a toda su descendencia
en la mitad de la boda
y con la corona puesta.
Para ti será el castigo
y no quiero que lo sea.
¡Déjame sola! ¡Huye tú!
No hay nadie que te defienda.


LEONARDO:

Pájaros de la mañana
por los árboles se quiebran.
La noche se está muriendo
en el filo de la piedra.
Vamos al rincón oscuro
donde yo siempre te quiera,
que no me importa la gente
ni el veneno que nos echa.


Federico García Lorca



Bodas de sangre
, 1933



Francisca Aguirre - Despedida

 

DESPEDIDA

Decir adiós quiere decir tan poco.
Adiós dijimos a la infancia
y vino detrás nuestro como un perro
rastreando nuestros pasos.
Decir adiós: cerrar esa obstinada puerta que se niega,
la persistente cicatriz que destila memoria.
Decir adiós: decir que no; ¿quién lo consigue?
¿quién encontró la mágica llave?
¿quién el instante que nos desliza hacia el olvido,
la mano que extirpará raíces
sin quedarse para siempre cerrada sobre ellas?
Decir adiós: volver la espalda; pero
¿quién sabe dónde está la espalda?
¿quién conoce el camino que no muere en el pisado atajo?
Decir adiós: gritar porque se está diciendo
y llorar porque no se dice nada;
porque decir adiós nunca es bastante,
porque tal vez decir adiós completamente
sea encontrar el recodo donde volver la espalda,
donde hundirse en el no definitivo
mientras escapa lentamente la vida.

Francisca Aguirre



Raúl Gómez Jattin - «Siento escalofríos de ti...»

 

Siento escalofríos de ti
hermana muerte
de verme en esta sala
mirando un cuadro de David
y súbitamente entrar en la vejez
sin ningún diente
y todas las arrugas
y los vientos negros
esparciendo mis cabellos
Yo te conozco hermana
sé que eres una nube
de ojos yertos
que busca otra de luz
hasta convertirse en una
Te conozco y sin embargo
encontrarte en la sala del David
frente a frente
fue un gran susto
hermana mía

Raúl Gómez Jattin



(Más poemas aquí)


Un autorretrato de Ansel Adams

 



 Ansel Adams (1902-1984) - Self-Portrait in Photobooth, 1936



Elsa López - Tú tienes la costumbre de los ríos

 

Tú tienes la costumbre de los ríos:
pasar por las riberas sin mojarte,
formar algún remanso en el camino
y luego hacerte bulla, catarata,
arrasar con las plantas de la orilla
y arrojarte de golpe en los océanos.

Tú tienes la costumbre de los peces:
deslizarte muy suave entre mis muslos
y quedarte parásito en mi origen
cubriéndome de escamas la cintura
para luego afiliarte a la albacora
y tomar otro rumbo sobre el agua.

Tú tienes la costumbre de las aves:
volar por los aleros de mi casa,
desmigajar el pan que me alimenta
y hacer nidos de caña en mi regazo
para luego alejarte en desbandada
dejándome la miel entre los dientes.

1995

Elsa López

(Fernando Poo, 1943)




Rudy Van Gelder, en su estudio de grabación

 



Todo amante del jazz tiene en un altar a este hombre, el ingeniero de sonido Rudy Van Gelder (Jersey City, New Jersey, 1924 - Englewood Cliffs, New Jersey, 2016)

Fotografía de Francis Wolff 



Miltos Sajturis - El soldado poeta

 

EL SOLDADO POETA

No he escrito poemas
en medio de estruendos
en medio de estruendos
transcurrió mi vida

un día temblaba
otro día me estremecía
en medio del miedo
en medio del miedo
pasó mi vida

No he escrito poemas
no he escrito poemas
solo cruces
en tumbas
clavo

Miltos Sajturis


Ocho poetas [griegos] del siglo XX. Selección y traducción de Ramón Irigoyen. Mondadori, 1989 [edición no bilingüe] 



Ο στρατιώτης ποιητής 

Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου

Τη μιαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου

Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω

Μίλτος Σαχτούρης



Valentin Serov - El rapto de Europa

 

 

Valentin Serov (1865 - 1911) - El rapto de Europa [título en ruso: Похищение Европы], 1910



Tadeusz Rózewicz - La espina

 

LA ESPINA

no creo
no creo desde que abro los ojos
hasta cerrarlos
no creo desde una orilla
hasta la otra
de mi vida
no creo
con la misma profundidad
con que mi madre
creía
no creo
al comer pan
al beber agua
al amar un cuerpo
no creo
en sus templos
en sus curas en sus signos
no creo
al pasar por la calle de una ciudad
por el campo
bajo la lluvia en el aire
dentro del resplandor
de la anunciación
leo sus parábolas
rectas como la espiga del trigo
y evoco a un dios
que no sabía reír
pienso
en un dios
pequeño y sangrante
que yace
en los blancos lienzos de la infancia
pienso
en una espina que desgarra
nuestros ojos nuestras bocas
ahora
y en la hora de la muerte

Tadeusz Rózewicz

(1921 - 2014)



(Traducción de Krystyna Rodowska)



Titos Patrikios - Lo difícil

 

LO DIFÍCIL 

No importa lo que pase
por muy adversas que sean las circunstancias
uno siempre puede enamorarse.
Lo difícil es amar.

Titos Patrikios


Hoy, como hace un año, decimos a Titos Patrikios (Atenas, 21 de mayo de 1928): Χρόνια Πολλά, Κύριε Πατρίκιε!


Το δύσκολο

Όπως κι αν έρθουνε τα πράγματα
όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες
πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
Το δύσκολο είναι να αγαπάς.

Τίτος Πατρίκιος


(Podemos escuchar al propio poeta leyéndolo en Lyrikline)




Ben Clark - Los ausentes

 

LOS AUSENTES

Poco o nada sabemos de la ausencia
y, sin embargo, todos nuestros días
dependen de los cuerpos que no están;
de unos ojos vacíos; de una boca
que no dice palabras;
de los brazos que ya no alcanzan.

¿Cómo configurar lo que tenemos
teniendo en cuenta aquello que ya no?

Porque ellos son presencia todavía.
Porque la nada duele.
Porque lo que nos falta es lo que existe.

Ben Clark


Demonios, Sloper, 5ª edición (1ª ed., marzo 2023) Premio de la Crítica 2023



Una fotografía de Hans Namuth

 


Hans Namuth (1915 - 1990), Eusebia Perez, age 29, and daughter Faustina. Eusebia has four children by four different fathers and loves all of them, 1979.

[Guatemala]


(University of Arizona)



María Kendrou-Agathopoúlou - El padre

 

EL PADRE

Mi padre era maquinista
Su ropa de cuero olía a carbón
Bajo su gorra negra
Empezaban sus ojos tiznados

Mi padre no hablaba mucho
Sólo de vez en cuando sonreía
Con sus labios curtidos por el sol
Sobre todo cuando bebía tsípuro*
Bajo la vid del patio

Era largo y fuerte
Y cuando me levantaba en alto
Con sus brazos de acero
Para nada me daba miedo
Como él que no temía
Ni a su vida
Ni a su muerte:
Pasaba con su tren
Silbando
A través de los espectrales
Túneles oscuros
Y los vencía.


 María Kendrou-Agathopoúlou

*Aguardiente; palabra de probable origen turco.


(Versión de Francisco Torres Córdova en La Jornada)




Ο ΠΑΤΕΡΑΣ 

Ο πατέρας μου ήταν μηχανοδηγός
Κάρβουνο μύριζαν τα πέτσινα ρούχα του
Κάτω απ’ τη μαύρη του τραγιάσκα
Άρχιζαν τα καπνισμένα μάτια του
Ο πατέρας μου δε μιλούσε πολύ
Μόνο χαμογελούσε κάπου κάπου
Με τα ηλιοψημένα χείλια του
Προπάντων όταν έπινε τσίπουρο
Κάτω απ’ την κληματαριά της αυλής
Αψηλός και δυνατός ήταν
Κι όταν με σήκωνε αψηλά
Με τ’ ατσαλένια μπράτσα του
Δεν φοβόμουν καθόλου
Όπως κι εκείνος δεν φοβόταν
Ούτε τη ζωή του
Ούτε το θανατό του:
Περνούσε με το τρένο του
Σφυρίζοντας
Μέσ’ απ’ τις σκοτεινές
Τις στοιχειωμένες σήραγγες
Και τις νικούσε

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου




Dos fotografías de Martin Imboden

 




Martin Imboden (1893 - 1935), fotógrafo suizo - Joven de Timor, 1932


(Blog La Bellessa)



León Felipe - Poética y poema

 

"Poética" (México, 1932) En Antología de la poesía española contemporánea de Gerardo Diego


Por hoy, y para mí, la poesía no es más que un sistema luminoso de señales. Hogueras que encendemos aquí abajo, entre tinieblas encontradas, para que alguien nos vea, para que no nos olviden. ¡Aquí estamos, señor!
Y todo lo que hay en el mundo es mío y valedero para entrar en un poema, para alimentar una fogata; todo, hasta lo literario, como arda y se queme.
Y no vale menos un proverbio rodado que una imagen virginal, un versículo de la Revelación que el último slang de las alcantarillas. Todo buen combustible es material poético excelente.
«Sé que en mi palomar hay palomas forasteras —decía Nietzsche—, pero se estremecen cuando les pongo la mano encima.»
Lo importante es esta fuerza que lo conmueve todo por igual —lo que viene en el viento y lo que está en mis entrañas—, este fuego que lo enciende, que lo funde, que lo organiza todo en una arquitectura luminosa, en un guiño flamígero, bajo las estrellas impasibles. Y que no diga ya nadie: esta fórmula es vieja y vernácula, y aquella otra es nueva y extranjera. Porque no ha habido nunca más que una sola fórmula para componer un poema: la fórmula de Prometeo.

León Felipe






Carlos Alonso - Otelo y Desdémona

 



Carlos Alonso (1929) - Otelo y Desdemona, 1969, aguada (Colección privada)



Carlos Alonso (Tunuyán, Mendoza; 4 de febrero de 1929) es un pintor, dibujante y grabador argentino, representante de un arte de marcado interés social. Su obra es de carácter expresionista.



Camilo Castelo Branco - Mis amigos



MIS AMIGOS

¡Amigos ciento diez, casi a raudales,
conté una vez! Qué vanidad sentía.
Supuse que en la tierra no existía
otro dichoso tal entre mortales.

Amigos ciento diez, tan serviciales
y escrupulosos en su cortesía
que, harto de verlos ya, me escabullía
de sus inclinaciones vertebrales.

Caí enfermo un día gravemente,
quedé ciego. De todos, solamente
uno vino a colmarme de atenciones.

¿Qué podemos — decían —  allí hacer?
Pues está ciego, no nos puede ver...
¡Qué ciento nueve impávidos bribones!

Camilo Castelo Branco 


(Traducción de PLC)


OS MEUS AMIGOS

Amigos cento e dez e talvez mais
Eu já contei! Vaidades que eu sentia.
Pensei que sobre a terra não havia
Mais ditoso mortal entre os mortais.

Amigos cento e dez, tão serviçais,
Tão zelosos das leis da cortesia,
Que eu, já farto de os ver, me escapulia,
Às suas curvaturas vertebrais.

Um dia adoeci profundamente,
Ceguei. Dos cento e dez, houve um somente
Que não desfez os laços quase rotos.

Que vamos nós (diziam) lá fazer?
Se ele está cego, não nos pode ver...
Que cento e nove impávidos marotos!


Camilo Castelo Branco (1825-1890)


Más datos sobre este autor: Casa de Camilo







Herb Ritts

 


Herb Ritts - Christy Turlington, Versace 3, Milan, 1990



Dos seguidillas

 

Vete poco a poco,
Juan de mi alma,
que, si soy tardona,
la noche es larga.

* * * * * 

¡Pues he puesto el eje
a la rueda, anda!
Hazme, vida, un pasito
de zarabanda.





Sem Tob

 

Sy non es lo que quiero
quiera yo lo que es.

Sem Tob



Sem Tob ben Ishaq ibn Ardutiel (en hebreo: שם טוב בן יצחק אבן ארדוטיאל), más conocido como Sentob, Sento, Rab Shemtov de Cerrion o Sem Tob de Carrión (Carrión de los Condes, Palencia, c. 1290 - ¿?, c. 1369), fue un poeta hebreo-español del siglo XIV.



Un grabado de Paula Rego

 



Paula Rego (1935 - 2022) - Ring-a-Ring O’Roses, 1989. Centro de Arte Manuel de Brito, CAMB, Palácio dos Anjos, Algés.



Cemis Tasulis - El flujo musical de la pasión

 

EL FLUJO MUSICAL DE LA PASIÓN

La desesperanza de la belleza;
jazmín: airecillo de lo blanco.
Y aquella blancura celeste del cielo
luminosidades del silencio que nos acosan−
qué tierna la fluidez de la vida
blandiendo a Petros en medio de la pena.

Me espanta el pánico de tu alma;
y qué lejos
las palabras que me daría Dios
para hablarte.

Cemis Tasulis



(ómnibus, n. 50)



Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

Η απελπισία της ομορφιάς•
γιασεμί: αεράκι του άσπρου.
Κι εκείνη η γαλάζια λευκότητα τ’ ουρανού
φωτεινότητες της σιωπής που μας κατατρέχουν –
τι τρυφερή η ευφράδεια της ζωής
κραδαίνοντας Πέτρους μέσα στη λύπη.

Με τρομάζει ο πανικός της ψυχής σου•
και τι μακριά
τα λόγια που θα μου ’δινε ο Θεός
να σου μιλήσω.

Θέμης Τασούλης




Juan Bufill

 

Perdían paraísos por falta de atención.

Juan Bufill



Leído en Una cierta edad, de Marcos Ordoñez. Anagrama, 2019



José Afonso - Maio, maduro Maio

 

MAIO, MADURO MAIO   

Maio, maduro Maio, quem te pintou?
Quem te quebrou o encanto, nunca te amou.
Raiava o sol já no Sul
E uma falua vinha lá de Istambul.

Sempre depois da sesta chamando as flores,
Era o dia da festa Maio de amores,
Era o dia de cantar
E uma falua andava ao longe a varar.

Maio com meu amigo quem dera já,
Sempre no mês do trigo se cantará,
Qu'importa a fúria do mar,
Que a voz não te esmoreça vamos lutar.

Numa rua comprida El-rei pastor
Vende o soro da vida que mata a dor,
Anda ver, Maio nasceu.
Que a voz não te esmoreça a turba rompeu

José Afonso



(E lá dentro, a voz do Zeca a cantar…)



Eloy José Rubio Carro - Qué silencio el paisaje del alba

 

QUÉ SILENCIO EL PAISAJE DEL ALBA

Espera, espera
justo ahora el velar
del alma,
ningún susurro por si llegaran…
En el flujo del jardín
qué silencio el paisaje
del alba.

Eloy José Rubio Carro



(Aquí)


Eloy Rubio Carro: «El poeta puede ser un gran mediador expresando emociones que no son suyas» (Tam Tam Press) 



El padre Vieira y Ruy Belo

 

El título del libro Toda a Terra (1976), del poeta portugués Ruy Belo, se debe al padre António Vieira, que Belo cita así:

Para nascer, pouca terra; para morrer toda a terra: para nascer, Portugal: para morrer o mundo.


Unas cuantas palabras más de lo que escribió Vieira:

Nascer pequeno e morrer grande, é chegar a ser homem. Por isso nos deu Deus tão pouca terra para o nascimento, e tantas para a sepultura. Para nascer, pouca terra; para morrer toda a terra: para nascer, Portugal: para morrer o mundo.

Sermão de Santo António, Roma, na Igreja de Santo António dos Portugueses, 1670, § IV



Padre António Vieira (Lisboa, 1608 - Bahia, Brasil, 1697), religioso, filósofo, escritor e orador português da Companhia de Jesus. 


Una fotografía de Natasha Panagiotopoulou

 



Νατάσσα Παναγιωτοπούλου - Αναστασία, actriz, 2012



Leónidas Kakároglou - «Otra vez la primavera…»

 

Otra vez la primavera
Todo el mundo está en la calle
No sé qué andan buscando
Pero a mí me duelen los ojos
De tanta luz
Por eso los cierro
Y no puedo
Encontrarte

Leónidas Kakároglou 


(Traducción de PLC) 


Άνοιξη πάλι
Όλος ο κόσμος στους δρόμους
Δεν ξέρω τι ψάχνει
Ομως εμένα πονάνε τα μάτια μου
Από το τόσο φως
Γι αυτό τα κλείνω
Και δεν μπορώ
Να σε βρω

Λεωνίδας Κακάρογλου



«Lenda do Paraíso»



Un cuento popular de la tradición oral portuguesa: Lenda do paraíso


Criou Deus o homem e colocou-o no Paraíso. Ao fim de dias apareceu-lhe e perguntou:
–Como te dás por cá?
–Sopra-me da banda do Norte, e tenho muito frio.
Deus fez-lhe um muro que o guardava dos ventos do Norte. Ao cabo de dias tornou-lhe a aparecer e pergunta:
–Como te dás por cá?
–Sopra da banda do Sul e ainda tenho frio.
Deus fez-lhe outro muro. Ao cabo de dias apareceu-lhe, fazendo a mesma pergunta:
–Chove-me agora em cima.
Deus cobriu os muros com um tecto, para o abrigar das chuvas.
Tornou-lhe depois a aparecer:
–Como te dás agora?
–Estou sozinho entre estas quatro paredes; muito triste de estar sozinho.
Então Deus deu modo a arranjar-lhe uma companheira. Tornou-lhe a aparecer:
–Não tenho que comer, nem que dar à minha companheira.
Deus falou à terra, para ela dar de comer ao homem. A terra respondeu:
–Só lhe darei de comer, se o homem me tornar o que receber de mim.
Foi assim que o homem ficou sujeito a ser também comido pela terra.


Contos Tradicionais do Povo português, recolha de Teófilo Braga, 1883.



Emmanuel Lévinas

 

La verdadera vida está en otro lugar, pero nosotros estamos aquí.

Emmanuel Lévinas


Leído en Verdadera vida, de Adam Zagajewski, Traducción de Xavier Farré, Acantilado, 2023 [1ª ed. original, 2019]


* * * * * * 

Las palabras originales de Lévinas son: «La vraie vie est absente mais nous sommes au monde



Nicos Cavadías - Lista negra

 

LISTA NEGRA

De algunos capitanes ingleses cincuentones
pasó la juventud en el puente de mando.
Guardias agotadoras observando los faros,
haciendo extrañas cuentas de tiempos y distancias,
tanto que solamente en navegar pensaban.
Pero bien por cansancio o por darse al alcohol,
expulsaron a algunos, perdieron su diploma.
En una «lista negra» inscritos, un papel
les dieron para que fueran contramaestres.
Y ellos, por cansancio o bien por amargura,
quedaron en sus puertos, no zarparon jamás.

Conozco capitanes ingleses cincuentones
de uniformes de oro ajados, bebedores
que rondan todo el día los bares, se emborrachan,
mascan chicle, maldicen, gritan, al suelo escupen…
Pero cuando atardece y los barcos se van,
cuando hacia atrás maniobran en las aguas del puerto,
llegan y juzgan tercos todas las maniobras.
A veces se pelean, y llega a sacar
cuchillos marineros y oxidados de Sheffield.
Se los clavan y mueren sobre bolas de yute
y sobre sacos llenos de especias de Penang.

Nicos Cavadías


La Cruz del Sur. Poesía completa. Introducción, traducción y notas de David Hernández de la Fuente. Alianza editorial, 2021 [edición no bilingüe]



Μαύρη λίστα

Είναι κάτι μεσόκοποι καπεταναίοι Εγγλέζοι,
που φάγανε τα νιάτα τους στις γέφυρες απάνω,
σε βάρδιες εξαντλητικές, κοιτώντας τα φανάρια,
σε θεωρίες παράξενες για στίγματα, για μήκη,
που όλη στο νου τους κλείσανε τη ναυτική επιστήμη.
Μα θες από την κούραση ή απ' το πολύ που επίναν
έπεσαν έξω, το μεγάλο δίπλωμά τους πήραν,
στη «Μαύρη Λίστα» γράφτηκαν κι ένα χαρτί τους δώσαν,
ένα χαρτί που δίνουνε μονάχα στους λοστρόμους.
Και τότε αυτοί, από κούραση κι από πικρία γιομάτοι,
στις πολιτείες τους μείνανε και δεν εξαναφύγαν.

Ξέρω κάτι μεσόκοπους Εγγλέζους καπετάνιους,
αλκολικούς, με τις χρυσές που σχίστηκαν στολές τους,
που όλη τη μέρα μες στα μπαρ γυρίζουνε και πίνουν,
τσίκλα μασάν, αισχρολογούν, φωνάζουν, φτύνουν χάμω,
μα σαν βραδιάσει κι αρχινάν να φεύγουν τα καράβια,
κάνοντας μέσα στα νερά του λιμανιού μπρος πίσω,
βγαίνουν αυτοί και κρίνουνε με πείσμα τις μανούβρες.
Πολλές φορές μαλώνουνε, παίζουν γροθιές και βγάζουν
κάτι μαχαίρια ναυτικά του Σέφιλντ σκουριασμένα.
χτυπιούνται και πεθαίνουνε πάνω σε μπάλες κάμποτ
η σε τσουβάλια απ' το Penang μπαχαρικά γιομάτα.

Νίκος Καββαδίας


Gastón Baquero - Olvido

 

OLVIDO

¡Cómo el olvido ha ido destruyendo
el mundo aquel que edificamos juntos!
¡Las abejas sonoras, los pastos, el estruendo
del río bramador acorralado, los difuntos

ecos del viento que partió gimiendo
con tu enorme cadáver, y ardió los juncos
con llama tan veloz que aun está ardiendo,
con ceniza tan cruel que aun están truncos!

Donde hubo razón de frescos vinos,
de panes floreciendo en la alborada,
de reluciente fruto mantenido

en remotos estrados cristalinos,
hoy solo queda una sombra desgarrada
y tus restos luchando con mi olvido.

Gastón Baquero




María Lainá - «Guárdate de esa mujer oscura…»

 

Guárdate de esa mujer oscura
porque galopa delante de ti.

María Lainá
 

Φυλάξου απ'αυτή τη σκοτεινή γυναίκα
γιατί μπροστά σου καλπάζει.

Μαρία Λαϊνά



De su libro Miedo rosado/Ρόδινος φόβος (1992), en Los estuches de las celulas. Poemas 1972-2003. Traducción de María López Villalba, Obdulia Castillo y Aurora Luque. Edición bilingüe. Centro de Ediciones de la Diputación de Málaga, 2004 


Jan Huygen van Linschoten - Ilha Terceira (1589)

 


Versão colorida à mão do famoso desenho de Jan Huygen van Linschoten mostrando a ilha Terceira em 1589, com Angra, a primeira cidade açoriana.



Una décima de Violeta Parra

 

Mas van pasando los años,
las cosas son muy distintas:
lo que fue vino, hoy es tinta;
lo que fue piel hoy es paño;
lo que fue cierto, hoy engaño,
todo es penuria y quebranto,
de las leyes de hoy me espanto;
lo paso muy confundida
y es grande torpeza mida
buscar alivio en mi canto.

Violeta Parra




Alexandre O'Neill y su epitafio escrito con 30 años

 

Este es el epitafio que escribió el poeta portugués Alexandre O'Neill (1924 - 1986) a sus 30 años, según confiesa en su última entrevista, con la periodista Clara Ferreira Alves)

-Humor negro: diga um epitáfio que gostasse para si mesmo. Não me diga que nunca fez nenhum, preparado para aquele momento bem português em que morre um artista e lhe caem em cima os vampiros da homenagens, dos amigos, dos depoimentos, das desculpabilizações, dos discursos e dos engrandecimentos. A gloriola – a palavra é sua –, em Portugal é muito póstuma.

-Não gostava nada que me caíssem em cima, nem que dissessem nada sobre mim. Epitáfio… eu até tinha um:

Aqui jaz Alexandre O’Neill
Um Homem que dormiu
muito pouco
Bem merecia isto

Fiz este epitáfio aos 30 anos.



La entrevista puede leerse aquí.  


Fotografia de Alexandre O'Neill por Fernando Lemos (Acervo Instituto Moreira Salles) - A lavagem-cerebral (1949)



João Abel Manta - «1 de Maio de 1974, uma coisa nunca vista»

 


João Abel Manta (Lisboa, 1928) é um arquiteto, pintor, ilustrador e cartoonista português.


Imagen y más datos sobre el autor: Arquipélagos




Yannis Ritsos - Exhortación

 


Exhortación

Dijo: Creo en la poesía, en el amor, en la muerte,
por eso exactamente creo en la inmortalidad. Escribo un verso,
escribo el mundo existo existe el mundo.
De la punta de mi dedo pequeño corre un río.
El cielo es siete veces azul. Esta claridad
es otra vez la primera verdad, mi último deseo.

Yannis Ritsos



(Traducción: Miguel Ángel Chiovetta)



Υποθήκη

Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,
γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,
γράφω τον κόσμο' υπάρχω' υπάρχει ο κόσμος.
Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.
Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα
είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.

Γιάννης Ρίτσος

31. ΙΙΙ. 69