Nikos Gatsos - Oda a Federico García Lorca

 

ODA A FEDERICO GARCÍA LORCA

                                                   No te conoce nadie.

No llegué a conocerte.
Puede que te viera un día al amanecer
bajar del monte como un río
o mirar el mar
un anochecer de primavera bajo la luna fría
como el viento mira a un corazón dormido.
Puede que te viera pasar
como relámpago estival en los prados floridos
como una voz nostálgica vagando por los bosques
pequeño espejo que alumbraste
mi corazón cansado en tu noche de plata
como estrella lejana sumida en pensamientos
como el agua de los pozos cuando duerme en silencio
raíz que lloras de alegría embalsamada en la tierra
hoja que brillas serena en la frente del día
sangre rubí que corres por el cuerpo de la primavera
nieve ¡cristal fundido en la vena de un sueño!

Ahora te he encontrado muerto
con unas hojas secas tiradas en el suelo
a ti que no te bastaba la tierra que era el cielo tu nido
y era el sol tu estandarte en cumbre desplegado
lágrima que quema el vello en tus jóvenes mejllas
ardiente estrella esmeralda en los ojos de un amor
granada mordisco amargo en herida del destino

Nikos Gatsos
(1911 - 1992)


Amorgós y otros poemas (Nikos Gatsos) Edición bilingüe de Vicente Fernández González. Cátedra, Letras Universales, 2021



ΩΔΗ ΣΤΟ ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ

                                                   No te conoce nadie.

Δε γνώρισα τη μορφή σου!
Μπορεί να σ' έβλεπα μιαν αυγή
Να κατεβαίνεις απ' τα βουνά σαν ποτάμι
Η να κοιτάζεις τη θάλασσα
Μιαν ανοιξιάτικη βραδιά κάτου απ' το κρύο φεγγάρι
Οπως κοιτάζει ο άνεμος μια κοιμισμένη καρδιά.
Μπορεί να σ' έβλεπα να περνάς
Σαν αστραπή του καλοκαιριού μες στ' ανθισμένα λιβάδια
Σα μια φωνή νοσταλγική να τριγυρνάς στα δάση
Μικρέ καθρέφτη που φώτισες
Στην ασημένια νύχτα σου την κουρασμένη καρδιά μου
Σαν ένα μακρινό βαθύ συλλογισμένο αστέρι
Σαν το νερό των πηγαδιών όταν κοιμάται αμίλητο
Ρίζα που κλαις από χαρά βαλσαμωμένη στο χώμα
Φύλλο που λάμπεις ήρεμο στο μέτωπο της μέρας
Αίμα ρουμπίνι που κυλάς μες στο κορμί της άνοιξης
Χιόνι λιωμένο κρύσταλλο στη φλέβα ενός ονείρου!

Τώρα σε βρήκα νεκρό
Με λίγα φύλλα ξερά σωριασμένο στο χώμα
Σένα που η γη δε σου ’φτανε κι είχες τον ουρανό για φωλιά σου
Κι είχες τον ήλιο φλάμπουρο σε μια κορφή απλωμένο
Δάκρυ που καίει το χνούδι σου στα μάγουλα της νιότης
Άστρο σμαράγδι φλογερό στα μάτια μιας αγάπης
Ρόδι πικρή δαγκωματιά σε μια πληγή της μοίρας

Νίκος Γκάτσος